Gelijk hebben versus gelijk krijgen: het primaat van de politiek

En daar wil ik jullie ook nog wel iets aardigs over vertellen.
Ik kende Ahmed Aboutaleb al heel lang, ook nog wel van het Ministerie van WVC.
Hij werd toen staatssecretaris en toen moesten we hernieuwd kennismaken.
Hij in zijn rol als staatssecretaris en ik bij de Sociale Verzekeringsbank.
Bij de kennismaking, dat zal ik nooit vergeten...
De eerste en enige die dat ooit gezegd heeft in een startgesprek.
Hij zegt: Erry, er zullen dingen voorkomen tussen ons...
waarin jij helemaal gelijk hebt...
althans, de Sociale Verzekeringsbank, maar ik je geen gelijk ga geven...
omdat ik iets anders wil bereiken op een ander dossier.
En dan heb ik het nodig om hier misschien wat afstand van te nemen.
Als je zo transparant met elkaar omgaat...
dan heb je ook geen hard feelings als het anders gaat.
Gaat het anders, dan krijg je hard feelings en dan botsen beleid en uitvoering.
Sommige topambtenaren beheersen dat spel onvoldoende...
of willen niet zeggen waarom gedeald en gewheeld is.
Daar heeft die uitvoering niets mee te maken. Wees daar gewoon open over.
En dan is het zoals het is.
Want uiteindelijk, primaat van de politiek is er en zal er blijven.
Tot in lengte van jaren.
Ik werkte er een maand, februari...
en toen had Willem Vermeend ruzie met Marokko...
omdat Marokko niet mee wilde werken...
aan het onderzoek naar vermogensposities en woningbezit van bijstandsgerechtigden.
Hij had in de krant gezet:
Als Marokko niet meewerkt dan stoppen wij de AOW.
En ik dacht: Wat gebeurt hier? Hoe kan dat nou?
Dan haal je op je zesde, zevende, achtste werkdag alle mensen bij mekaar.
Communicatiemensen, juridische mensen.
Zegt hij: Dat kan niet zomaar. Want we werden intussen platgebeld door de media.
Die zeiden: Wat vindt de Sociale Verzekeringsbank daarvan?
Tja. Moeten we daar wat van vinden? En zo ja, wat moeten we er dan van vinden?
Nou dat is echt... Dan ben je er snel, zal ik maar zeggen.
En iedereen aan tafel, van de juristen tot en met de communicatiemedewerkers...
zei: Ja, maar dat kan helemaal niet. Het is een wettelijke taak...
en die wettelijke taak hebben wij gewoon uit te voeren.
Dus meneer Vermeend kan willen wat hij wil, maar wij gaan gewoon uitkeren.
Dat wordt dan de woordvoeringslijn. Dus dat kwam de volgende dag in de krant.
En dan moeten jullie weten: in die tijd, 2001...
was de Sociale Verzekeringsbank een tripartiet bestuurd bedrijf.
Je had werkgevers, werknemers en kroonleden.
En zodra die Marokko-kwestie speelde, werd ik gebeld door het kroonlid.
Hij zei: Erry, denk erom. Niet mee bemoeien, dit is brisant materiaal.
Maar de werkgevers en werknemers waren op dienstreis naar Suriname.
Die kon ik niet consulteren.
Dus ik dacht één ding:
Als de kroonleden dit zeggen en straks de werkgeversvertegenwoordigers dat...
en de werknemers nog wat anders...
dan kan ik alleen maar terugvallen op mijn eigen gevoel, mijn eigen geweten...
in dit proces.
En dan vind ik dat iemand die AOW heeft opgebouwd...
terug is gegaan naar Marokko...
gewoon moet krijgen wat hem of haar rechtens toekomt.
Dus wij gaan ons er wel mee bemoeien en in de media zeggen...
dat wij gewoon de AOW blijven doorbetalen.
Dat zinde meneer Vermeend natuurlijk niet. En terecht, zeg ik wel.
Want hij was daar verantwoordelijk voor en vond het vervelend.
Dus werd ik door de secretaris-generaal gebeld die middag.
Hij zei: Willem wil dat ik je ontsla.
Toen was ik nog maar een maand in dienst, hè.
Dat is een wake up call en dan weet je gelijk waar je staat...
en waarom je moet doen wat je moet doen en dat je ook ruggengraat moet tonen.
Zo snel kan het gaan.