Luisteren naar, leren van en inleven in een ander

Wat ik vooral geleerd heb, en ik denk dat dat iets is wat...
met je opvoeding te maken heeft, maar ook als kinderarts...
dat je naar heel de mens kijkt, dat je leert om te luisteren.
Een kind kun je niet behandelen zonder echt goed te luisteren naar de ouders...
of te kijken naar het kind: Wat is hier nou aan de hand? Is het echt ziek?
Wat speelt er? Hoe gedraagt het zich?
En ik denk dat dat echt de grote kwaliteit is die je als kinderarts ontwikkelt...
waardoor je uiteindelijk ook in het contact met anderen...
altijd wederkerig op een gelijk niveau een gesprek voert.
En dat element heb ik in alle rollen eigenlijk altijd vastgehouden.
Je hebt een gesprek wat wederkerig is, gelijk niveau.
Je probeert altijd je taal aan te passen aan wie er tegenover je zit.
En dan leer je dat je iets bereikt.
Doordat je dan een contact met iemand hebt, je leert van een ander.
En dat leren van een ander, durven vragen te stellen, hoe doe je dat dan...
Dat heeft me wel veel gebracht.
Nou ja, in het kader van de wederkerigheid...
ik spreek de taal van dokters, ik spreek de taal van patiënten.
Ik kan die verbindingen maken.
Ik heb dus geleerd om door andere ogen steeds te kijken, van:
Hoe zien zij die werkelijkheid?
En dat maakt dat je makkelijker het gesprek aangaat, van wat houdt hem bezig?
Of waar maken ze zich druk om? Waar zijn ze zo boos en gefrustreerd over?
En dan kun je ook werken aan de rol die je zelf invult.
Dus ik heb altijd wel gezien, ook in de tijd dat ik Inspecteur-Generaal werd...
om elke keer ook te zien van: Oké, als ik door de ogen van professionals kijk...
en dat heb ik vooral daar geleerd, of door de ogen van de samenleving...
of door de ogen van de politiek, dat heb ik tijdens mijn IG-periode zeker geleerd...
of de media, hoe wordt er dan geoordeeld?
En hoe kan je dan een stuk wederkerigheid toch realiseren uiteindelijk?
Voor mij was het, ik dacht: Als ik niet duidelijk krijg...
wat de vraagstukken in Den Haag zijn...
en hoe de minister haar verhaal in de Tweede Kamer kan vertellen...
dan kan ik nooit de vraagstukken die er nu zijn en die niet morgen zijn opgelost...
maar die een aantal jaren gaan duren, ook werkelijk realiseren.
Dus ik wilde snappen wat daar nodig was.
En onze inspecteurs wilden in het kader van hun onafhankelijkheid...
helemaal niets met Den Haag te maken hebben.
Dus die voelden dat als een vorm van: Ja, deze Inspecteur-Generaal...
verbindt zich aan Den Haag in plaats van aan ons en aan het veld...
en dat waar we voor staan.
Dus die spanning heeft het eerste jaar echt heel veel gevraagd...
ook voor inspecteurs, dat je leert:
Dit is niet om juist onze onafhankelijkheid op de proef te stellen...
maar om te zien wat uiteindelijk de rol van ons is...
om ook politiek oplossingen te vinden voor de vraagstukken die er ook spelen.
In de gezondheidszorg of voor de uitkomsten van het inspectiewerk.
Zoals ik ben, geef ik mensen terug door te spiegelen.
En ben ik dus niet de persoon die er eens even heel scherp ingaat.
Ik neem me dat wel eens voor, maar ik doe het nooit.
Heb ik in geen enkele rol gedaan.
Soms heb je dan iemand naast je nodig die die rol wel op die manier kan invullen.
Dus daar zorgde ik wel voor.
Maar ik ben toch de persoon die in verbinding met mensen...
ze probeert te spiegelen, waardoor ze ook gaan bewegen.
En daarmee het beeld te geven van: Jongens, ik zie dit of dit gebeurt er.
Dus ook wel vanuit de inhoud steeds te kijken van:
Dit zijn de feiten, dit gebeurt er en als ik door mijn ogen kijk, is dit het effect.
Hoe kijken jullie dan? Dus ik ben meer in die stijl...
en ik zorgde eigenlijk altijd dat er mensen ook zijn die een andere stijl hebben.
Die wat meer confronterend kunnen zijn.
Dus als je professionals, want het zijn allemaal professionals...
zelf de ruimte geeft en wat stuurt en reflecteert...
komen die ontwikkelingen tot stand.
Dan is het wel nodig dat ze die vrijheid weer voelen.
Dus je hebt die eerste tijd, waarin wij de situatie hadden van een inspectie...
die ontzettend veel het been moest bijtrekken, die veel moest doen.
Ondertussen deden zich elke keer incidenten voor...
waarop de aandacht weer op ons gevestigd werd.
Dat heeft gewoon een paar jaar geduurd voordat we in die ontwikkelfase kwamen...
dat het toezicht zich ging doorontwikkelen.
Het was op een goed niveau.
En tegelijkertijd vroeg de gezondheidszorg alweer andere ontwikkelingen.
Maar dat vraagt dus eerst dat je organisatie en dat je mensen...
die pijn van wat er allemaal gebeurd is achter zich hebben kunnen laten.
Pijn? -De pijn van het geconfronteerd zijn...
met de continue aandacht op de inspectie van wat niet goed ging.
En dat zit diep, die littekens, dat menselijke...
wat het met je doet en daarmee ook het gevoel van onvoldoende vertrouwen.
Ja, als we nou een ontwikkeling doormaken, wordt dat straks niet neergesabeld?
Want ja, Van Diemen gaat ooit ook weer weg. En dan?
Of hoe gaat de politiek er dan naar kijken?
Want de ontwikkellijn is ook zo dat de politiek het ene moment dit vindt...
maar 5 of 6 jaar later kan het tegen je gebruikt worden.
Dus hou de basis maar goed op orde wat betreft het toezicht...
want uiteindelijk, afhankelijk van de tijdsgeest, verandert het ook weer.